Η αφορμή για το πρότζεκτ & μερικές σκέψεις

Ήχοι, κινήσεις και σκέψεις, επηρεασμένες από το περιβάλλον, αναμνήσεις και διάφορα άλλα κοινωνικά φαινόμενα και ερεθίσματα επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό την συχνότητα, το είδος και την ένταση τον ψυχαναγκαστικών κινήσεων και σκέψεων. Στην αρχή αφιέρωσα χρόνο αναλύοντας την πλειοψηφία των κινήσεων που αναγνώριζα ότι είχαν κάποιο ρυθμό, ήχο ή αίσθημα το οποίο με ικανοποιούσε σε βαθμό που μου ήταν ανάγκη, που ένοιωθα ότι έπρεπε να το κάνω, χειρονομίες οι οποίες μου πρόσφεραν κάποια ικανοποίηση όπως τίποτα άλλο στη ζωή μου. Ως τότε προσπαθούσα να τα καταπιέζω, δεν ήθελα κανείς να βλέπει ή να υποψιάζεται ότι έχω τέτοιου είδους ψεγάδια. Ξαφνικά, ήμουν αυτό το άπειρα προβληματικό άτομο το οποίο δεν μπορούσε να κάνει απλά καθημερινά πράγματα χωρίς αυτά να διαταράσσονται από κάποιου είδους εμμονή. Αναλόγως τα αισθήματα, τη κατάσταση και το περιβάλλον, είχα και διαφορετικές σωματικές συμπεριφορές,
οι οποίες συνοδεύονταν από εξίσου ενοχλητικές και προβληματικές σκέψεις.
Αν ας πούμε ήθελα να τινάξω το κεφάλι μου για να σταματήσω να νοιώθω την ενόχληση στα μάτια μου, έπρεπε αυτό να γίνει σίγουρα 3 φορές, αλλιώς θα γινόταν χειρότερο και δεν θα μπορούσα να σκέφτομαι ότι κάτι με ενοχλεί. Από το πουθενά, άρχισε μια αναζήτηση. Μια αναζήτηση για την εξιλέωση μου από αυτό το βασανιστήριο των σκέψεων και των ασυνάρτητων κινήσεων που τόσο με ενοχλεί. Αργότερα, οι ήχοι άρχισαν να συνοδεύουν τις κινήσεις διότι ήταν τόσο ανυπόφορες, που πλέον δεν ήταν αρκετές. Η ανακούφιση ερχόταν μόνο αν όλο το σώμα συμμετείχε στη προσπάθεια για την πολυπόθητη εξιλέωση.

Η αναζήτηση της εξιλέωσης, της κάθαρσης, της ανακούφισης
ήταν το επόμενο που με προβλημάτισε και με βάση το βιβλίο του
Flusser, «Οι χειρονομίες», σκέφτηκα μήπως αυτή η συμπεριφορά,
πηγάζει η συμβολίζει κάτι σε κοινωνικό πλαίσιο. Στο αρχαίο θέατρο η Κάθαρση ερχόταν στο φινάλε του δράματος όπου επιτέλους
η ψυχή κατάφερνε να απαλλαχτεί από τα βάσανα που είχε αποκτήσει. Μήπως λοιπόν οι εμμονές, είναι τα αποτελέσματα της προσπάθειας του ατόμου να λυτρωθεί από την ανθρώπινη και γεμάτη ελαττώματα υπόστασή του; Επίσης, μήπως εδώ κάπου εμπλέκεται και το κοινωνικό; Μήπως οι εμμονές είναι αποτελέσματα τις αποτυχημένης προσπάθειας του ατόμου να ενταχθεί στην κοινωνία ως
ένα άτομο ιδανικό, το οποίο θα μπορεί να προσφέρει σε αυτή και
θα είναι αλλά και θα νοιώθει χρήσιμος.

Μέσω των τικ, των ψυχαναγκασμών και των εμμονών προσεύχομαι και παρακαλάω τον εαυτό μου να αποβάλει τα ψεγάδια του, τις προβληματικές του σκέψεις έτσι ώστε να καταφέρει να γίνει μια ατομικότητα η οποία θα προσφέρει. Εκτελώντας τις ταμπελωμένες ως «ελαττωματικές συμπεριφορές», ουσιαστικά ελπίζω ότι υπάρχουν σε μια ποσότητα κι ότι αν τις βγάζω και τις εκφράζω, κάποια στιγμή θα τελειώσουν. Κι όντως, κάποια στιγμή τελειώνουν αλλά η συσσωρευμένη αυτή ενέργεια στη πραγματικότητα, ποτέ δεν αποβάλλεται ουσιαστικά, απλά μεταφέρεται κάπου διαφορετικά, με ένα νέο τρόπο ή με ένα παλιό και ξεχασμένο αλλά ανανεωμένο.